می ترسم آنقدر که حتی جرأت نوشتن خواسته ام را ندارم...
فقط می دانم اگر دستش را در دستانم نداشته باشم زندگی ام معنائی ندارد و دلیلی برای بودم نیست !!؟
دلم می خواهد فریاد بزنم ...
آهای دنیا منم من فرزند آدم و می طلبم مایه آرامش جانم را یکی مرا بازگوید چرا از بودن و نبودنش لذتی ندارم !
شاید چون می ترسم از نه فقط می خواهم بدانم آیا زمانی هست تا کلمه ترس را از واژه نامه ذهنم پاک گردانم...
سپهر آسمونی
ا
سرگردان:
روزهای مدیدی است که سرگردانم در کار خویش و روزگارم
از بودنم !؟؟
از چگونه بودنم !؟؟
وز برای چه بودنم !؟؟
وباز بدان نقطه رسیدمی که ندانستمی آیا باز هم می توانم بنویسم یا نه ...
و در مورد چه باید بنویسم !؟؟
چون نوشتن برایم همیشه راهی است برای خالی کردن انرژی منفی درونم، امّا این بار... انگار چشمه روح نگارشم خشکیده است.
« و هرگاه آدمی به رنج و زیانی درافتد همان لحظه به هر حالت باشد از نشسته و خفته و ایستاده فوراً ما را به دعا می خواند آنگاه که رنج و زیانش برطرف شود باز به حال غفلت و غرور چنان باز می گردد که گوئی هیچ ما را برای دفع ضرر و رنج خود نخوانده همین کفران و غفلت است که اعمال زشت تبهکاران را در نظرشان زیبا نموده است. »
(سوره یونس آیه ۱۲)
کوله باری بر می دارم:
پر از یاد روز هایی که با تو زیستم پر از خاطرات شبهایی ک سحرشان را مدیون بیداری تو بودند
پر از عطر گیسوان سیاهت
پر از خوبی هایت که پایانی نداشت
پر از لبخند های ساده و خداییت... و با خود خواهم برد
تنهای تنها
به ناکجا ... 4 مرداد 87
تولد بلاگ
