از من نپرس چقدر دوستت دارم...

از من نپرس چقدر دوستت دارم... چرا که اینجا در قلب من حد و مرزی برای حضور تو نیست.به من نگو که چگونه بی تو زیستن را تمرین کنم. مگر ماهی بیرون از آب می‌تواند نفس بکشد؟ مگر می‌شود هوا را از زندگیم برداری و من زنده بمانم؟ بگو معنی تمرین چیست؟ بریدن از چه چیز را تمرین کنم؟ بریدن از خودم را؟ مگر همیشه نگفتم که تو هم پاره ای از تن منی...!

از من نپرس که اشکهایم را برای چه به پروانه‌ها هدیه می‌دهم، همه می‌دانند که دوری تو روحم را می‌آزارد و تو خود پروانه‌ها را به من سپرده‌ بودی که میهمان لحظه‌های بی کسی ام باشند.
مرا از من نگیر... نگاهت را از چشمم برندار؛ مرا عاشقانه در آغوش بگیر که سخت تنها هستم و هوای شرجی اینجا را دوست ندارم...

  

                                                                                                                                           نامه های بی نشان

                                                                                                                                                               امضا  ۰۰8

کدپستی اختصاصی من : سمنان 175_35145 ( همینو که بنویسی به دستم میرسه )